1.Nieśmiertelność duszy

Błędne byłoby mniemanie, że Kościół katolicki roztacza swą władzę wyłącznie nad ż y w y m i . Ograniczanie jurysdykcji kościelnej do spraw wiary w zakresie doczesności jest sprzeczne z nauka Kościoła. Jurysdykcja ta, jakkolwiek olbrzymia, obejmująca prawo absolucji i nakładania kar pokutnych lub zwalniania z nich w drodze odpustów, a nawet moc sprowadzania Syna Bożego z przybytków niebios i ofiarowywania Go na ołtarzach świątyń w celach przebłagalnych – nie wyczerpuje jego ambicji. Dlatego Kościół rezerwuje sobie także decydowanie o sprawach z m a r ł y c h .

Żywa tradycja, kierowana „nieomylnym” sądem rzymskich hierarchów, zdołała wytworzyć na przestrzeni stuleci wiele poglądów teologicznych i praktyk kultowych, poświęconych odeszłym z tej ziemi. Na pierwszym miejscu należy wymienić dogmat o n i e ś m i e r t e l n o ś c i d u s z y , na którym Kościół oparł swą władzę nad zmarłymi.

„W chwili śmierci – pisze ks.M.Ziółkowski – życie ulega tylko zmianie, anie zniszczeniu: vita mutatur, non tollitur. Kwestię nieśmiertelności duszy ludzkiej Kościół katolicki zawsze uważał za jeden z fundamentalnych artykułów swego Credo” [Eschatologia, str.50].

Nieśmiertelność duszy jest fundamentem katolickiej dogmatyki i liturgii zmarłych. Leży ona u podstaw nauk o życiu pozagrobowym (w niebie, czyśćcu lub piekle) i o wiecznych mękach piekielnych, tworzy podwalinę kultu „Świętych Pańskich” i stanowi podłoże artykułu wiary o obcowaniu świętych, przebywających na ziemi, w czyśćcu lub w niebie, tworzących tzw. Kościół walczący, cierpiący i triumfujący. Widać stad, że nieśmiertelność duszy jest jednym z kluczowych dogmatów religii katolickiej, co uzasadnia potrzebę poświęcenia jej większej uwagi.

Jan Grodzicki „Kościół dogmatów i tradycji” str.114